„Człowiek z pytajnikiem”. O KUBKU, który był bardziej człowiekiem niż księdzem

25,00 

Nie ma chyba osoby z Jagniątkowa, Michałowic, Piechowic czy Jeleniej Góry, która by nie słyszała o Kubku, barwnej i nietuzinkowej postaci z  gór karkonoskich.
Nazywał się Marian Matula i był proboszczem w parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Jagniątkowie, gdzie kontynuował wraz z parafianami budowę kościoła.
Potrafił przyciągać do siebie ludzi. Zjednywać ich prostotą i szczerością.  Ateistów nie indoktrynował. Katolików wzmacniał. Wszystkich zawsze wysłuchał. Powiedział kiedyś: „Przeciwko Kościołowi stanę za człowiekiem”, bo często czuł bunt przeciwko złu dziejącemu się za sprawą ludzi kościoła. Dwa razy otrzymał tytuł Człowieka Roku, w 1995 r. w plebiscycie mieszkańców Piechowic i w roku 2000 w konkursie organizowanym przez Nowiny Jeleniogórskie.
Szedł przez życie w zgodzie ze sobą. Z szeroko rozpostartymi ramionami witał każdego, kogo spotkał na swojej drodze, traktując go jak przyjaciela.
Kochał ludzi, bo byli dla niego najważniejsi. Miał swoją „wędrującą parafię”. Tradycją stało się, że 1 maja szli w Karkonosze, gdzie w Czarnym Kotle Jagniątkowskim Kubek odprawiał mszę.
Przez wiele lat pisał felietony „Okiem Kubka”, które od 2002 r. ukazywały się raz w tygodniu na łamach Nowin Jeleniogórskich. Przekazywał w nich swój sposób na życie, rozterki, ale i dawał upust złości na zachowanie kościelnych hierarchów.

Pomysł na film
Kubka poznałam 20 lat temu robiąc o nim reportaż, który został wyemitowany w radiowej Trójce. „Kubek” został nominowany w plebiscycie Gazety Wyborczej i Radiowej Trójki na Reportaż Roku 2001. W tym samym czasie dotarła do mnie wiadomość, że ksiądz musiał opuścić parafię. Oficjalna wersja głosiła, że z powodów zdrowotnych.
Towarzyszył mi przez te wszystkie lata nie jako ksiądz, ale jako człowiek. Barwna  i silna osobowość, niezwykle pracowity mężczyzna oraz ksiądz, który przyciągał tłumy. Rozmawiając z bohaterami powstającego filmu, widziałam wielowymiarową postać. Są ludzie charakterni, którzy wymykają się naszym ocenom i osądom.
Dziś po jego śmierci spędzam z nim prawie każdy dzień, przeglądając notatki, zdjęcia, czytając jego wnikliwe felietony, za które obrywało mu się w kurii. Mimo, że umarł, to wciąż obecny jest w wielu rozmowach, w miękkim tonie głosu, albo w złości, że odszedł. Jest obecny w anegdotach przyjaciół, którzy wciąż tęsknią.
Ten film to także mój świat. Możliwość powrotu do pasji – opowiadania historii, ale tym razem językiem filmu.
Na 2 miesiące przed śmiercią wyraził zgodę na film o sobie, skromnym księdzu z gór, który stawał zawsze za człowiekiem, nawet przeciwko kościołowi.
Chciałam, żeby pamięć o nim trwała. Zmarł przed pierwszymi ujęciami  do filmu. Postanowiliśmy kontynuować zdjęcia i stworzyć dokument o księdzu, który na własny i niepowtarzalny sposób głosił ewangelię i reformował  kościół.
Pomysł na film urodził się podczas górskiej wędrówki. W sierpniu 2019r. przyjechaliśmy do Kubka w odwiedziny.  Waldek – mój mąż –  zapytał mnie wtedy dlaczego nie zrobię dokumentu o Kubku. –Zaczęłaś reportażem a skończysz filmem. Jestem mu za to pytanie wdzięczna.
Film powstał dzięki wsparciu finansowemu rodziny, przyjaciół i znajomych księdza Kubka. Zbiórka odbywała się przez portal – Pomagam.pl/kubek a zebrane środki pomogły mi w ukończeniu filmu i postprodukcji.

 

O autorce
Małgorzata Nabel-Dybaś – zdobywczyni wielu polskich i zagranicznych nagród za reportaże radiowe. M.in. jest laureatką AKE BLOMSTROM MEMORIAL PRIZE, stypendystką EBU Master School of Talents. Jest także dwukrotną laureatką konkursu SDP, Oczu Otwartych oraz finalistką Grand Press. Razem z Piotrkiem Dziełakowskim  – filmowcem i przyrodnikiem oraz Łukaszem Zalewskim  – dźwiękowcem, tworzą filmy.

 

Nowiny Jeleniogórskie

Fundacja Nowin Jeleniogórskich